Quédate conmigo

Nunca quixen que che foses. Por moito que pasases unha vida tentando convencerche pola contra. O barco Valvanera, a loita, a historia contada unha e outra vez. O que crías formaba parte desta comprensión: dedicar todos os esforzos a sobrevivir, tratar de chegar, ser vista, aprender a nadar. Un desvío necesario para volver ao camiño verdadeiro. O de cométalos verdes, os paus nas beirarrúas, e a diversión instantánea coa que non deixei de xogar contigo. Todo o demais, e as súas imaxes, foron brillos necesarios. Unha historia fiada. A dor, a soidade, o abandono. E unha experticia por mor deles. Facerche hábil na túa capacidade por dicirche o mesmo cada vez. Por iso as historias non contan a verdade. Nin tampouco as imaxes. Non están a ocorrer no momento no que estou contigo. A orixe de toda imaxe é unha falsa crenza de dor. Por iso é polo que as amoreases durante tanto tempo. Crías poder estar preto de min.

A ficción parécese moito á verdade. Polo demais, non teño o menor reparo en que che relaciones con ela. Por iso volver é ordenar. E a orde é importante. Non un arquivo, nin unha colección. Senón a exactitude do que sempre soubeches; a comprensión precisa de que non fun a ningún lugar, de que nada que non sexa contigo é real. É a orde das órbitas, e tamén o de cada desprazamento que crías errático. Completar unha coreografía.